Ինչպես են թանգարանները կարծիք ձևավորում

Մշակույթը կարող է սահմանվել որպես սոցիալական հմտություն [կամ քննախոսություն], որի հիմնական նպատակն է իմաստ ունենալը, այսինքն՝ խելացի միտք ստեղծելը կամ իմաստի ներդրումը աշխարհի մեջ, որտեղ մենք ապրում ենք: Մշակույթը հասարակական մակարդակ է, որտեղ ստեղծվում են աշխարհի այն պատկերները և իրականության այն սահմանումները, որոնք կարող են գաղափարախոսականորեն մոբիլիզացված լինել, որպեսզի իրականացնեն դասակարգերի, ռասաների և սեռերի միջև գերակայության և ենթակայության հարաբերությունների արդեն իսկ գոյություն ունեցող կարգը: —Գրիզելդա Պոլլոկ, «Պատկերացում և տարբերություն. ֆեմինիզմ, կանացիություն և արվեստի պատմություններ», Նյու Յորք, «Routledge, Chapman & Hall, Inc.», 1988թ, էջ 20

Թանգարանների վերելքը

Վերահսկել թանգարանը նշանակում է հստակ վերահսկել համայնքի ներկայացուցչությունը և նրա բարձրագույն արժեքներն ու ճշմարտությունները: Այն նաև համայնքի ներսում գտնվող անձանց հարաբերական դիրքերը սահմանելու ուժն է համարվում: Նրանք, ովքեր պատրաստ են կատարելու իրենց գործունեությունը, նրանք, ովքեր կարողանում են արձագանքել տարբեր ակնարկներին, հենց այն մարդիկ են, որոնց ինքնությունը (սոցիալական, սեռական, ռասայական և այլն) թանգարանի գործունեությունն ամբողջությամբ ընդունում է: Հենց այդ պատճառով թանգարանները և թանգարանային գործառույթները կարող են դառնալ կատաղի պայքարի և խանդավառ բանավեճի օբյեկտներ: Ի՞նչ ենք տեսնում և չենք տեսնում արվեստի թանգարաններում, ըստ ո՞ր պայմանների և ո՞ւմ թույլտվությամբ ենք տեսնում կամ չենք տեսնում: Այս բոլոր հարցերը սերտորեն կապված են ավելի մեծ հարցերի հետ, թե ով է կազմում համայնքը, և ով է սահմանում դրա ինքնությունը: [էջ 8-9]

Հենց սա է չմտածված հոգսերի և անհանգիստ կրքերի բուժումը (համենայն դեպս՝ ժամանակավոր): Տեղափոխվում ենք մեկ այլ ոլորտ, շնչում ենք էմպիրեական օդը, ներթափանցում ենք Ռաֆայելի, Պուսենի, Տիցիանի, Կարաչիի մտքի մեջ և նայում ենք բնությանը նրանց աչքերով, տեղափոխվում ենք անցյալ, և թվում է, թե նույնացվում ենք որոշ մշտական երևույթների ձևերի հետ: Ամբողջ աշխարհի բիզնեսը և նույնիսկ նրա հաճույքները կարծես թե ընկալվում են որպես ունայնություն և անպատկառություն: Ի՞նչ են աղաղակը, փոփոխվող տեսարանը, ֆանտոչինիի թվերը, ֆոլլին, անօգուտ նորաձևությունը՝ համեմատած ներսի մենակության, լռության, խոսող հայացքների, անթառամ ձևերի հետ: Սա է մտքի ճշմարիտ տեղը: Ճշմարտության և գեղեցկության մասին մտորումը հատուկ օբյեկտ է, որի համար ենք մենք ստեղծվել, որն առաջացնում է հոգու ամենաուժգին ցանկությունները, և որից այն երբեք չի ձանձրանում [մեջբերված է Քերոլ Դունկանի «Քաղաքակրթելով ծեսերը ժողովրդական արվեստի թանգարանների ներսում» գրքից, Լոնդոն, 1995թ., էջ. 15]:

Թանգարանը և դրա ճարտարապետությունը